Tuesday, April 10, 2007

Με προφίλ στάρ ο Αλέξης Σταμάτης

Αλλάζοντας σελίδα σήμερα επιλέγω να παρουσιάσω το βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη «Αμερικάνικη Φούγκα» για το οποίο δεν γράφτηκαν πολλές κριτικές. Ωστόσο, το δημοφιλές προφίλ του συγγραφέα έχει πυροδοτήσει μια παραφιλολογία στη μπλογκόσφαιρα την οποία προσωπικά καταδικάζω.

Είναι απολύτως θεμιτό να κρίνει κάποιος τα έργα του Σταμάτη με τον πιό αυστηρό τρόπο, αλλά όχι τον χαρισματικό χαρακτήρα του που τον κάνει πρωταγωνιστή στη λογοτεχνική παρέα.

Ισως αυτή τελικά να είναι η αχίλλεια πτέρνα του, πως οι βιβλιάνθρωποι δε συγχωρούν τη μεγάλη προβολή του μέσω των θεσμικών οργάνων του βιβλίου καθώς και τις πολλές διασυνδέσεις του εδώ και στο εξωτερικό.(Μη ξεχνάμε πως τα βιβλία του μεταφράζονται!)
Πάντως, περιμένω διάλογο επί του έργου διότι αμφιβάλλω αν το έχουν διαβάσει όσοι ελαφρά τη καρδία το καταδικάζουν!
Το Κατοικίδιο


Ο Αλέξης Σταμάτης βλέπει τον εαυτό του από την άλλη όχθη του Ατλαντικού «Δώσε μια ευκαιρία στον πόλεμο»

ΚΥΝΗΓΗΤΑ ΣΕ ΛΕΩΦΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΟΥ 2004 ΣΤΗΝΟΥΝ, ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΣΤΑΜΑΤΗ, ΕΝΑ ΣΚΗΝΙΚΟ-ΘΡΙΛΕΡ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΖΩΗ

Του Μανώλη Πιμπλή (ΤΑ ΝΕΑ)
«Μην ψάχνεις άλλα τοπία, ψάχνε άλλα μάτια», λέει κάποιος μισότρελος στο νέο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη. Και είναι πράγματι αυτή η αναζήτηση του συγγραφέα. Όπως και στην Οδό Θησέως το 2003, όπως - σε ένα βαθμό - στον παλιότερο Έβδομο Ελέφαντα και στο Μπαρ Φλωμπέρ, ο Αλέξης Σταμάτης συνεχίζει την περιπλάνηση στον κόσμο των ταυτοτήτων, ατομικών και συλλογικών. Ψάχνει άλλα μάτια, ψάχνει όμως και άλλα τοπία. Στην ολοκαίνουρια Αμερικάνικη Φούγκα φεύγει από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες του Μπαρ Φλωμπέρ, φεύγει και από τη δική μας Σαντορίνη στην πρόσφατη (2005) Μητέρα Στάχτη, και περνάει τον Ατλαντικό. Όπως λέγεται συχνά, πολλές φορές είναι αναγκαίος ένας ωκεανός να σε χωρίζει από το παρελθόν προκειμένου να καταφέρεις να δεις καλύτερα τον παλιό εαυτό σου από την απέναντι όχθη. Και πράγματι: σε αυτό το έκτο μυθιστόρημα του 46χρονου Σταμάτη, η αναζήτηση του Άλλου της Οδού Θησέως (και του σύγχρονου λεξιλογίου στις ανθρωπιστικές επιστήμες) φτάνει στην ακραία της εκδοχή. Ο ήρωας του Σταμάτη γίνεται κυριολεκτικά Άλλος, παίρνει τη θέση ενός πεθαμένου και αρχίζει μια νέα ζωή.
Κι όμως, το βιβλίο αρχίζει μάλλον βαρετά. Ο Έλληνας ήρωας-συγγραφέας πηγαίνει σε ένα λογοτεχνικό πρόγραμμα στην Αμερική. Οι πρώτες είκοσι-τριάντα σελίδες περιγράφουν τα της πρόσκλησης και της άφιξης στην Άιοβα, σε ένα αδιάφορο σκηνικό. Ο Σταμάτης μας μεταφέρει πιστά το κλίμα μιας αποτυχημένης και τραυματικής ζωής που, απλώς, δεν έχει παρόν. Αλλά ενώ προετοιμάζεται κανείς να συμβιβαστεί με ένα ψυχόδραμα ή, στην καλύτερη περίπτωση, ένα 'κάμπους νόβελ' (μυθιστόρημα σε ακαδημαϊκό ντεκόρ) με νεαρούς συγγραφείς από όλο τον κόσμο, η δράση παίρνει αναπάντεχη τροπή. Ο Έλληνας συγγραφέας, μην αντέχοντας ομιλίες, διαλέξεις και ανόητες ερωτήσεις ξένου ακροατηρίου, νοικιάζει ένα αυτοκίνητο και φεύγει, το «σπάει» σε μια ερημιά, μπαίνει στη Φορντ Μάσταγκ ενός διερχόμενου Λατίνου, και μετά αποφασίζει να πάρει και τη θέση του καθώς ο άνθρωπος αυτός παθαίνει καρδιακή προσβολή και πεθαίνει.
Ο συγγραφέας έχει ήδη μάθει ότι ο Αμερικανός με τη νοτιοαμερικάνικη καταγωγή πήγαινε να βρει μια γυναίκα που είχε γνωρίσει μέσω Ίντερνετ και με την οποία αντάλλασσε δεκάδες ηλεκτρονικά μηνύματα χωρίς καν να έχει δει το πρόσωπό της. Ο ήρωας διαβάζει στο λάπτοπ του νεκρού τα μηνύματα και ξεκινάει να βρει τη Λόρα, στη μικρή πόλη Χάνιμπαλ, την πόλη του Μαρκ Τουέιν. Από 'κεί και πέρα αρχίζει ένα θρίλερ καθώς ο Λατίνος ήταν μπλεγμένος σε μία υπόθεση που αποδεικνύεται πολύ σοβαρή, ως διαμετακομιστής ενός μαύρου πακέτου που ενδιαφέρει τα μάλα δύο διαφορετικές (και οπλισμένες) ομάδες ανθρώπων. Το κυβερνο-θρίλερ, με βαλίτσες με χρήματα, ηλεκτρονικές μεταφορές χρημάτων σε λογαριασμούς, κάμποσο αίμα αλλά και μια γνήσια ερωτική σχέση ανάμεσα στον συγγραφέα και την κοπέλα που πήγαινε να βρει ο Λατίνος, θα συνεχιστεί στο Σικάγο και θα τελειώσει δραματικά στη Νέα Υόρκη. Η ιστορία εκτυλίσσεται στις παραμονές της εκλογικής αναμέτρησης Μπους - Κέρι στα τέλη του 2004 και αποδεικνύεται ότι σχετίζεται με αυτή.
Η λογοτεχνία είναι μνήμη Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου είναι η εσωτερική αναζήτηση του συγγραφέα-πρωταγωνιστή, που από συγγραφέας μετατρέπεται σε μυθιστορηματικό ήρωα. Παρατάει το γράψιμο και εισβάλλει στην πραγματική ζωή. Όχι τόσο για να ζήσει, όσο ως απέλπιδα απάντηση στη στερεμένη του συγγραφική φαντασία. Για να δαμάσει τις ερινύες του (αγαπημένη εμμονή του Αλέξη Σταμάτη), την αυτοκτονία της μητέρας του και τις δικές του ενοχές γι' αυτή, και να τις ξορκίσει μέσω της ανελέητης δράσης. Η λογοτεχνία είναι μνήμη, λέει, αλλά αυτή τη μνήμη θέλει να την αποβάλει. Και γι' αυτό μετατρέπεται από συγγραφέα σε ήρωα.
Αλλά και στο πολιτικό πεδίο ο Αλέξης Σταμάτης κινείται αξιοπρεπώς. Υπάρχουν και τα γνωστά μοτίβα κριτικής (όπως η σφαγή των Ινδιάνων), πιο επιτυχημένα είναι όμως τα μικρά δείγματα πληροφοριών από την αμερικανική καθημερινότητα. Από εκπομπές τηλεόρασης μέχρι στίκερ κολλημένα σε τοίχους (σλόγκαν που λένε: «Δώσε μια ευκαιρία στον πόλεμο» ή «"δουλεύουμε σκληρά για να φέρουμε φαγητό στην οικογένειά σου". Τζορτζ Μπους»). Που δείχνουν ανάγλυφα και πειστικά πώς σκέφτεται η αμερικανική πλειοψηφία, χωρίς καταφυγή σε κριτικές υπερβολές και υστερίες. Στο τέλος τη χαρακτηρίζει «άγρια χώρα που δεν συγχωρεί», που «τρέχει σαν τρελή χωρίς να ξέρει πού», «ολόκληρη ένα γιγαντιαίο πείραμα, ένα γιγαντιαίο λάθος». Αν ο πρωταγωνιστής επιλέγει τελικά την ελληνική ταυτότητα από την αμερικανική είναι γιατί «στη ζωή των Αμερικανών δεύτερη πράξη δεν υπάρχει», ενώ Ελλάδα σημαίνει «ζωή σε τρία επεισόδια και κάθαρση στο τέλος».

Ο συγγραφέας ως παράθυρο
Ο Αλέξης Σταμάτης, είναι φανερό, έβαλε ένα σημαντικό στοίχημα με τον εαυτό του. Έγραψε ένα μυθιστόρημα δρόμου, σε έναν βαθμό, που εκτυλίσσεται στη χώρα όπου παίρνονται οι μεγαλύτερες αποφάσεις. Επιχειρεί να παίξει σε δύο διαφορετικά πεδία ταυτόχρονα: πρώτον το προσωπικό, την αναζήτηση μιας λύτρωσης για τον πρωταγωνιστή συγγραφέα, που είναι και το βασικότερο στοίχημα του βιβλίου. Δεύτερον το πολιτικό, βάζοντας στο φόντο μια αυτοκρατορία και προσπαθώντας να την ψηλαφήσει με την αφή, για να την κατανοήσει και να την εξηγήσει.
Ανάμεσα στη δράση υπάρχουν μεγάλα κομμάτια με άλλου τύπου αναζητήσεις. Η λογοτεχνία, η φύση, η ελευθερία καταλαμβάνουν σεβαστό μέρος της προβληματικής του βιβλίου. Η δράση έτσι είναι λιγότερο σφιχτή - σε ορισμένες περιπτώσεις θα μπορούσε να διακρίνει κανείς μια κάποια φλυαρία. Ή επίσης μια ανάγκη για μεγαλύτερη λείανση στις ανατροπές της δράσης, που δεν είναι πάντα απόλυτα φυσικές. Είναι όμως αναμφίβολο ότι ο Αλέξης Σταμάτης έφτιαξε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που κρατάει τον αναγνώστη και τον βάζει με φυσικότητα σε πολύ σύγχρονους προβληματισμούς χωρίς να πέφτει στην παγίδα του δοκιμίου. Τα πραγματολογικά στοιχεία (περιγραφές τόπων, πόλεων, σπιτιών, ανθρώπων, ιστοριών από τον κόσμο της αμερικανικής μουσικής και λογοτεχνίας) είναι από μόνα τους ένα μικρό επίτευγμα, όπως και το γεγονός ότι ο Έλληνας αναγνώστης μαθαίνει από αυτά χωρίς να τα θεωρεί ανώφελα ή ξένα. Ούτως ή άλλως, για τον αναγνώστη ισχύει αυτό που ο Σταμάτης επαναλαμβάνει δυο-τρεις φορές στο βιβλίο. Ότι «ο συγγραφέας είναι και το παράθυρο, και ο διάδρομος, και η έξοδος κινδύνου». Δυστυχώς οι πόρτες που ανοίγουν εύκολα, μας τελείωσαν.

11 comments:

Anonymous said...

Μάς έχετε κουράσει δαρκώς με το Σταμάτη. Επιτέλους γιατί τόση προβολή; Βαρυστομαχιάσαμε με τον άνρθωπο. Δεν το καταλαβάινετε πως επαναλαμβάνεστε αδίκως ;
Δεν μού είπατε αν Ανέστη!
Ιανός

Mevrakis said...

Διαφωνώ με τον Ιανό που επιμένει πως τον κουράζει η πολλή κουβέντα για τον Αλέξη Σταμάτη.
Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι πως κρίνονται τα γραπτά του Σταμάτη και καλά κάνει το Κατοικίδιο ν' ασχολείται με τα έργα του.

Λοιπόν, δεν είμαι λογοτέχνης εξ επαγγέλματος. Απλώς βιβλιόφιλος είμαι. Τα κριτήριά μου είναι απλά.
Καλό βιβλίο για μένα είναι αυτό που επιχειρεί με κάποια φυσικότητα να μάς περάσει κάποιο ουσιαστικό μήνυμα με κάποιο γλωσσικό ύφος που να έλκει.

Προσωπικά αυτά τα στοιχεία δεν τα συναντώ στα βιβλία του Σταμάτη.
Οι ιστορίες του δεν πείθουν. Οι διάλογοι του είναι στριφνοί, αφύσικοι.
Τα έργα του όζουν γενικά εργαστηριακο-κομπιουτερίστικης έμπνευσης και επεξεργασίας.
Μόλις με το ζόρι διαβάζονται. Δεν έλκουν.

Και μη ξεχνάμε: "Of all the needs a book has the chief need is that it be readable" (Anthony Trollope).

Anonymous said...

Αγαπητό Κατοικίδιο,
Χαίρομαι που αναφέρεσαι στον Αλέξη Σταμάτη ως περσόνα των γραμμάτων. Μπορεί τα βιβλία του να μην είναι αριστουργήματα, αλλά είναι καλογραμμένα και έχουν πάντα ένα ψαγμένο στόρι. Η Αμερικάνικη Φούγκα ήταν μια προσπάθεια να αποτυπώσει την άλλη Αμερική, όπως την είδε σε κάποιο απο τα ταξίδια του. Πρέπει να ενθαρρύνουμε τους λογοτέχνες , όχι να τους κατακρημνίζουμε!
Καλό καλοκαίρι

Katoikidio said...

Παρουσιάζω το σχόλιο του Αύγουστου Κορτώ απο το μπλόγκερ του Βιβλιοφάγου! Απολαύστε το όσοι με κατηγορείτε για αφορισμούς του Διαβάζω και του Μήλου:

Anonymous said...
αγαπητοί αναγνώστες,

σαν επαρχιώτης ως το μεδούλι πού'μαι, νιώθω την επιτακτική ανάγκη να προσθέσω το - απρόσκλητο ως ίωση, πιθανώς, και κατ'άλλους ίσως περιττό ή άκαιρο - σχόλιό μου πάνω στα απαξιωτικά γραφόμενα κι επιδεικτικώς βεδλυττόμενα της πεζογραφικής παραγωγής των ημερών μας.
για τον επαρχιώτη, λοιπόν, που, ότε φέρεται τοιουτοτρόπως θα'τανε καλό να τον λέγαμε και 'χωριάταρο', ισχύει αυτό που είχε ενσταλάξει μεγαλοφυώς ο αλτάν σε μια βινιέτα του΄ έδειχνε λοιπόν τσιγγάνα μάγισσα να διαβάζει την παλάμη τυπάκου τινός, προσπαθώντας ν'ανιχνεύσει την μελλούμενη ευτυχία του, κι αυτός της απαντούσε απερίφραστα: "δε μ'ενδιαφέρει η ευτυχία μου. μ'ενδιαφέρει η δυστυχία των άλλων."
είναι λοιπόν ανάγκη διακαής του χωριάταρου, και δη εκεινού που με αριστερά ή διανοητικά άλλοθι θαρρεί πως έχει απεκδυθεί της χωριαταρίλας του, να διατρανώνει κάθε τόσο την απαξίωσή του αν όχι την αποστροφή του απέναντι στα εντόπια προϊόντα διανόησης, λίγο-πολύ όπως οι προ εόκ δασμοσκλαβωμένοι έλληνες λαχταρούσαν ως πνοή θεού τα εισαγόμενα προϊόντα, πιστεύοντάς τα φύσει και θέσει και ποιότητι ανώτερα.
έτσι, είναι λογικό κι ως ένα σημείο συγκινητικό στην αφέλεια και την αξεστίλα του, να βλέπεις μεγαλοσχήμονες κριτικούς, πού'ναι δε στην πλειοψηφία τους κακοπληρωμένοι και μίζεροι, με άλλοτε άλλου βαθμού ερωτική δυσπραγία, με άλλοτε άλλης λύσσας ιδιότητες συγγραφέως/διανοουμένου μανκέ (και με προεξάρχουσα την χωριαταρίλα στη γραφή και το μένος των) να επιτίθενται στα εγχώρια συγγραφικά προϊόντα, εξυμνώντας λόγου χάρη σε εντιτόριαλ την τάδε μελέτη για τα πόμολα στη βασιλεία του Καρλομάγνου ή για τον καρκίνο ωοθηκών στις φώκιες όπως αυτός ποιητικά αποτυπώθηκε απ'τον ισλανδό ποιητή Ξύστ Ορκίντιασσον, ενώ παράλληλα τινάζουν λασποξερατά χλεύης κι αποτροπιασμού επί της ποταπότητος ημών/υμών των εν ελλάδι γραφόντων κι εκδιδομένων (τους οποίους συχνά, μέσα στο παραλήρημά τους οι έρμοι, φαντάζονται ως αμύθητα πλούσιους χάρη σε τιποτένια βιβλία, και με ζωές πιθανώς αστέρων του χόλλυγουντ, χαρισμένες από την σκανδαλώδη ευμάρεια και τα σατανικά πι-αρ με την κοινωνική αφρόκρεμα).
ωστόσο κι η χωριαταρίλα έχει τα όριά της. δεν είναι δυνατόν ένα περιοδικό που, όπως όλα σχεδόν τα λογοτεχνικά περιοδικά, ουδέν κοινωνικό εμβαδόν και έρμα διαθέτει στα πλήθη των αναγνωστών, ένας περιφρονημένος εδρόσπογγος που επιζεί χάρη στη διαφημιστική ελεημοσύνη των εκδοτών και την παραγωγή των συγγραφέων, να φκιάνει προλόγους οίησης που μήτε οι νομπελήδες κι οι γκονκούρηδες δε θα τολμούσαν να εκδηλώσουν.
κάποια στιγμή, πρέπει και σ'αυτή την καψερή τη χώρα να γίνει νόμος μεταξύ των βιβλιοφάγων, έστω, η αυτονόητη, αξιωματική θέση πως το είδος των βιβλίων που διαβάζεις δεν σε κάμνει κοινωνικώς ανώτερο (με προνόμια ταξικά σχεδόν) οργανισμό, αλλά είναι απλώς ζήτημα επιλογής/διάθεσης του χρόνου σου, προς τέρψιν, πρωτίστως, και προς διαφώτισιν, άμα και τύχει.
απολογούμαι για τη δριμύτητα, ωστόσο, προσπαθώντας επί έτη πολλά ν'αποξέσω απ'τον ψυχισμό μου τα χούγια του χωριάτου, διαολίζομαι να βλέπω την τρισχειρότερη χωριατιά να ενδύεται χλαμύδα πορφυρά.
αύγουστος κορτώ

10:46 AM

Anonymous said...

Νισάφι πια με τον Σταμάτη, ρε παιδια! Εχει καταντήσει κάτι σαν Αρναούτογλου της μπλογκόσφαιρας! Οπου κι αν μπεις τον βλέπεις μπροστά σου. Υπαρχουν πολύ καλύτεροι συγγραφείς απ΄αυτον. Δεν αναφέρω ονόματα για να μη νομιστεί οτι με ενδιαφέρει κάποιος ιδιαίτερα, αλλά επιτέλους, εξυπνοι άνθρωποι είστε, ανακαλύψτε τους !

Anonymous said...

Εμένα πάλι με πειράζει που κανείς δεν ασχολείται τόσο καιρό με την ουσία των βιβλίων που παρουσιάζονται σ' αυτό το μπλόγκ. Παίρνω λοιπόν την πρωτοβουλία να κάνω κριτική στην Αμερικάνικη Φούγκα.
Ο συγγραφέας περιγράφει επιπόλαια και επαρχιώτικα τις εντυπώσεις του απο το θαυμαστό κόσμο της Αμέρικα. Οπως πάντα, φτιάχνει ένα ελάχιστα πιστευτό στόρι, όπου βάζει την αυτοβιογραφική ματιά του και ανακατεύει ετερόκλητα πράγματα.
Οι διάλογοί του πάσχουν απο φυσικότητα και βάθος.
Γενικά είναι ένα ρηχό βιβλίο για να περνάει η ώρα, γραμμένο όμως σε καλή γλώσσα. Υπερτιμημένο όπως όλα τα βιβλία του Αλέξη Σταμάτη.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Anonymous said...

O Σταμάτης είναι ένας εντελως ατάλαντος συγγραφέας, δεν ξερει τα στοιχειώδη της γραφής και τα βιβλία του είναι κατάλληλα μόνο για πολτοποίηση. Κριμα το χαρτί. Καλά κάνετε και τον θάβετε.Επιτέλους κάτι κινείται.

Anonymous said...

Ανώνυμε, εγώ λέω να τον πυρπολήσετε. Του αξίζει να πεθάνει.

Anonymous said...

Τέτοια επιπολαιότητα μαζεμένη σ' ένα μικρό προλογικό κείμενο αλλά και σε τόσους σχολιαστές δύσκολα συναντά κανείς.

Αγαπητέ κάτοχε του μπλογκ ποιος σας έδωσε την εντύπωση οτι όποιος π.χ. μεταφράζεται στην Ελλάδα το πετυχαίνει μέσω διασυνδέσεων; Κανείς πια δεν μπορεί να διεκδικεί ένα κομμάτι της πίττας σ' αυτή τη χώρα με αξιώσεις;

Κάπως έτσι κρίνονται και άνθρωποι που με τον κόπο της δουλειάς τους βγάζουν χρήματα, αφού η εξίσωση θέλει όποιον κερδοφορεί να βρίσκεται υπόλογος για διασυνδέσεις, μαφία, κλέψιμο εφορίας κοκ. Αν όμως τα έχει βρει έτοιμα απ' την οικογένειά του, τότε βρίσκεται στο απυρόβλητο, γίνεται αξιοσέβαστος πολίτης με υψηλό στάτους.

Υπάρχει ένα κομμάτι που λέγεται σκληρή, μεθοδική εργασία. Κόπος κι αγάπη γι' αυτό που κάνεις. Μεράκι.

Τα λέω όλα αυτά γιατί με ενοχλεί σαν νοήμων άνθρωπο η αυθαίρετη, χωρίς στοιχεία κρίση. Πόσο μάλλον όταν γίνεται και ανώνυμα.

Όσον αφορά το βιβλίο του συγγραφέα, θα διαφωνήσω με τους περισσότερους σχολιαστές καθώς το θεωρώ ένα από τα καλύτερα ελληνικά βιβλία της χρονιάς. Αυτό δε σημαίνει οτι θεωρώ όλα τα βιβλία του Σταμάτη εξίσου δυνατά. Όμως έχει γράψει το εμβληματικό Μπαρ Φλωμπέρ κι από τότε έδειξε πως πρόκειται για έναν συγγραφέα με πραγματικό ταλέντο.

Και κάτι τελευταίο. Φίλε Κατοικίδιε πρόσεξε μη μεταφέρεις τη βιβλιοφιλία σου σε νοσηρή παραφιλολογία γύρω απ' τα πρόσωπα των συγγραφέων κι όχι τα ίδια τα βιβλία. Είναι η λεπτή γραμμή που ξεχωρίζει τους ανθρώπους με πνεύμα και ήθος από τους διάφορους τυχάρπαστους ηθικοπλάστες που στην προσπάθειά τους να κρίνουν τα πάντα, τελικά το μόνο που καταφέρνουν είναι να εκθέτονται οι ίδιοι. Η επισήμανση γίνεται κυρίως για τον "κίτρινο" και πιασάρικο τίτλο του κειμένου σας που ουδεμία σχέση έχει με το βιβλίο για το οποίο αναφέρεστε.

Katoikidio said...

Αγαπητοί ανώνυμοι κυρίως,
Είπα σήμερα να ξαποστάσω απο τη μπλογκόσφαιρα και να πάω μετά τη δουλειά να κατεβάσω κανένα σφηνάκι. Αλλά γυρνώντας δεν άντεξα στον πειρασμό και μπήκα να δώ τα δρώμενα.
Ειλικρινά, στεναχωριέμαι που το μπλόγκ λόγω της ελαστικότητας και δημοκρατικότητάς μου έχει γίνει πεδίο κακόβουλης και ανερμάτιστης κριτικής.
Προφανώς δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου εξ αρχής (διατηρώ το δικαίωμα να κρίνω τις καταστάσεις!). Δημιούργησα το μπλόγκ για να δώσω φωνή σε περισσότερους συγγραφείς και βιβλία. Φαίνεται ότι κάποιοι καταχρώνται της ανωνυμίας και βγάζουν τα απωθημένα τους.
Ο Σταμάτης είναι καλός και συνεπής συγγραφέας. Θα τονίσω πάλι πως έχει διασυνδέσεις, αλλά αυτό δεν τον κάνει κακό συγγραφέα.
Από αύριο στο μπλόγκ θα μπορούν να αφήνουν σχόλια μόνο όσοι έχουν έστω και την ψευδωνυμία ενός μπλόγκ.
Καληνύχτα!

kahtitsis said...

Θα προτιμούσαμε να διαβάζουμε εδώ για βιβλία αγαπητέ μου. Ορθώς κόψατε τα ανώνυμα.