Sunday, April 8, 2007

Η Μανία με τον Τσίρκα

Ενα απο τα βιβλία που είδαν τις σημαντικότερες κριτικές στα δημοφιλέστερα έντυπα των βιβλιανθρώπων ήταν «Η Μανία με την Ανοιξη» του Αρη Μαραγκόπουλου. Παρότι παρουσιάσθηκε κατά κόρον απο επώνυμους συγγραφείς και κριτικούς, δεν κατόρθωσε να πάρει την οδό των ευπωλήτων. Ισως να φταίει η περασμένη θεματολογία του (εμφύλιος με επαγωγή στην τρομοκρατία), ίσως η σύλληση της Φλώρας του Τσίρκα, ίσως ο εκδοτικός οίκος που παρέπαιε την εποχή της έκδοσής του. Πάντως, περιμένω συζήτηση επί του βιβλίου απο τους ανθρώπους της μπλογκόσφαιρας χωρίς φόβο και πάθος.

Επίσης, να υπενθυμίσω ότι δέχομαι προτάσεις για καλά ελληνικά βιβλία του 2006, που υπέπεσαν στην αντίληψή σας αλλά δεν κατόρθωσαν να μπούν στις μακριές λίστες των βιβλίανθρώπων (zoipet@yahoo.gr).

Τέλος, διάβασα ολόκληρο το κατάπτυστο κείμενο των κριτικών του περιοδικού Διαβάζω και αναρρωτιέμαι πώς δεν σηκώθηκαν και οι πέτρες να τους χτυπήσουν. Πού ακούστηκε οι βολεμένοι στις καρέκλες τους να τσουβαλιάζουν όλους τους Ελληνες λογοτέχνες και το έργο τους. Μυρίζουν έντονα επαρχιωτισμό, θα συμφωνήσω με τον Αύγουστο Κορτώ.

Ας συγκεντρωθούν σε μιά γροθιά οι Ελληνες λογοτέχνες για να υπερασπίσουν τη δημιουργία τους. Καιρός για δράση και όχι για αντίδραση (όχι διασπαστικές κινήσεις στην Εταιρεία!) Οχι εταιρεία δηλαδή και Κοδριγκτώνος κλαμπ, που δεν έχει άλλο νόημα πλήν της καρέκλας!

Κρατηθείτε γερά στις καρέκλες γιατί χανόμαστε!

Κατοικίδιο


ΥΓ. Κατοικίδιο είμαι πώς να μην αποκαλέσω «κότες» τους δήθεν νέους συγγραφείς και κριτικούς του Μήλου, που βράβευσαν ένα έργο της παλαιοντολογίας μόνο και μόνο για να είναι politically correct ! (αφού ατύχησαν να επιλέξουν στη βραχεία λίστα έστω κι ένα σοβαρό βιβλίο!)

Άρης Μαραγκόπουλος: Ένα μνημόσυνο για την ένοπλη πάλη

Του Μανώλη Πιμπλή (ΤΑ ΝΕΑ)

Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ, ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΙΣΗ, Η ΣΙΩΠΗΡΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΕΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΜΗ - ΣΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΠΑΛΗ (Ή ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ) ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΡΙΖΕΣ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΔΥΝΑΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ. ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ Η ΙΚΑΡΙΑ (ΤΟΠΟΣ ΕΞΟΡΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΞΗΡΩΝ) ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΞΕΤΥΛΙΓΕΤΑΙ ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ.
«Βαθιά μέσα στο είναι σου παίρνεις μια κρυφή εκδίκηση για όλα τα κακά του κόσμου: αν είσαι σε προχωρημένη ηλικία, για όσα άσκημα πρόλαβες να δεις με τα ίδια σου τα μάτια, αν είσαι νέος, για όσα είδες κιόλας. Τα γεγονότα της βιαιότητας που συνήθως αποκαλείται τρομοκρατία κατακλύζουν πολύ κόσμο, όπως η παλίρροια: έρχεται το κύμα των συμβάντων, πλημμυρίζει την ακτή της στενοχώριας, της πίκρας, του αρχαίου θυμού, παρασύροντας μαζί του και κάποια εμπόδια (όπως τη στιγμιαία αντίδραση για την απώλεια ενός αθώου)...».
Το μυθιστόρημα του Άρη Μαραγκόπουλου Η μανία με την άνοιξη είναι ένα είδος μνημοσύνου στην ένοπλη πάλη. Είναι το δεύτερο μυθιστόρημα με ανάλογο περιεχόμενο που δημοσιεύεται μετά τις συλλήψεις και τη δίκη της 17 Νοέμβρη (το πρώτο, του Χρήστου Χωμενίδη, λεγόταν Το σπίτι και το Κελλί), κινούμενο όμως σε άλλη κατεύθυνση. Αν ο Χωμενίδης έγραψε από τη σκοπιά του μεταπολιτευτικού ανθρώπου που βλέπει στο κέντρο του προβλήματος ένα σάπιο σύγχρονο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα το οποίο γεννάει βία εκατέρωθεν, ο Μαραγκόπουλος γράφει από τη μεριά των μπαρουτοκαπνισμένων αριστερών που βλέπουν στο κέντρο του προβλήματος την ελληνική ιστορία. Θεωρεί μεν διάτρητο το σημερινό σύστημα αλλά τον απασχολούν περισσότερο τα φαντάσματα της ελληνικής ιστορίας, όπως τα αποκαλεί, τα τελευταία απομεινάρια και οι σπασμοί ενός πολέμου - του Εμφύλιου - που κράτησε τριάντα χρόνια (μέχρι την πτώση της δικτατορίας) και που χάθηκε οριστικά, πριν προλάβουν όλοι να το πιστέψουν. Χάθηκε ο συγκεκριμένος πόλεμος, αφού και σήμερα υπάρχει πόλεμος, απλώς «είναι αλλού, σε αγεωγράφητα μέτωπα».

Η Φλώρα της «Άνοιξης»


Η ιστορία που πλάθει είναι γοητευτική. Μία παρέα τεσσάρων ανθρώπων (οι άντρες κάποιας ηλικίας, τα κορίτσια πολύ νέα) φεύγουν διακοπές για ένα νησί. Το νησί δεν κατονομάζεται, όμως είναι φτυστό η Ικαρία. Οι άνθρωποι διαφορετικοί, χρόνια απομονωμένοι και καταπιεσμένοι, περήφανοι όμως, για κάποιο λόγο που δεν είναι άμεσα αντιληπτός. Το νησί αυτό είναι η ίδια η ελληνική Αριστερά, όπως τη ζωγραφίζει στον πίνακά του ο Άρης Μαραγκόπουλος. Στωική για μεγάλα διαστήματα, εκρηκτικά θυμωμένη όταν το ποτάμι ξεχειλίζει, μορφωμένη και δογματική, δίκαιη και αμείλικτη. Οι βασικοί ορατοί πρωταγωνιστές είναι δύο ήρωες παλιότερων βιβλίων! Ο ένας, που ανήκει στην παρέα των τεσσάρων, είναι ο Βενιαμίν Σανιδόπουλος. Ένας μάλλον απόκοσμος αριστερός, «διωγμένος από την αγέλη», για τον οποίο έχει στο παρελθόν γραφτεί το βιβλίο «Οι ωραίες ημέρες του Βενιαμίν Σανιδόπουλου» - το έχει γράψει, ως γνωστόν, ο ίδιος ο Μαραγκόπουλος! Ο Σανιδόπουλος είχε εξαφανιστεί, μας πληροφορούσε τότε το βιβλίο, και ο Μαραγκόπουλος υποτίθεται ότι τακτοποιούσε τα γραπτά του. Τώρα επανεμφανίζεται, ύστερα από περιπλάνηση στη Γαλλία και στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, προσπαθώντας να εγκλιματιστεί. Η άλλη βασική πρωταγωνίστρια είναι η Φλώρα. Η Φλώρα είναι η ηρωίδα στη Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα, εξήντα χρόνων πια, ξένη που ρίζωσε στο νησί και κατέληξε, με τον τρόπο της, να το χειραγωγεί. Δεινή στη ρητορεία, επιβλητική, με ακλόνητες επαναστατικές πεποιθήσεις, παίζει - αυτή και το καφενείο της στην πλατεία (του Αγίου Κηρύκου;) - ένα ρόλο πολύ σημαντικό. Στον αέρα πλανιέται και το φάντασμα του Αντώνη Μπόγα, ενός από τους πρωταγωνιστές στο δεύτερο αντάρτικο, που ήταν εραστής της, έφυγε όμως με τη δικτατορία και δεν γύρισε ποτέ - κάποια στιγμή διαδόθηκε ότι πέθανε.
Σιωπηρή συμμετοχή
Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι πολύ ισχυροί. Ανάμεσα στον Σανιδόπουλο και τη Φλώρα δημιουργείται βίαιη έλξη, το ερωτικό τρίγωνο είναι αναπόφευκτο, με τη μικρή των Εξαρχείων που συνοδεύει τον Σανιδόπουλο να περιορίζεται σε ρόλο μαθήτριας. Δίπλα τους ισχυροί δευτερεύοντες χαρακτήρες. Ο Παναγής, φίλος του Σανιδόπουλου, ιδεολόγος αριστερός που ξέρει πολλά αλλά κοκκινίζει όταν μιλάει σε ακροατήριο, και ο ηλικιωμένος δάσκαλος Δημήτρης Μπόγας, ξάδελφος του αντάρτη, που παίζει τον ρόλο φωτισμένης αντιπολίτευσης σε όσα συμβαίνουν εκεί. Αν κάτι όμως απογειώνει το βιβλίο είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Λαϊκές συνελεύσεις σε απομονωμένο νερόμυλο μια ώρα από τη χώρα, δημόσιες αναγνώσεις βιβλίων, κλειστές τηλεοράσεις. Και μια βόμβα που σκοτώνει τον ηγούμενο, τον μεγαλογιατρό και έναν υπουργό. Τι νησί είναι αυτό; Δεν είναι παράδεισος, είναι μια άλλη πραγματικότητα, για κάποιους πολύ προτιμότερη από τη σημερινή. Είναι μια χώρα σταματημένη στον χρόνο, είναι ένας λαός που έδωσε, κάπως, κάποτε, ανοιχτή εξουσιοδότηση σε ορισμένους να ενεργούν για λογαριασμό του, ώστε να γλυκαθεί «το φαρμάκι της μειονεξίας» και να υπάρξει εκδίκηση. Ο Άρης Μαραγκόπουλος προτάσσει το σχήμα της σιωπηρής ανοχής αλλά και συμμετοχής ενός μέρους του πληθυσμού. Όσοι κάποτε βρέθηκαν στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, και ήταν πάρα πολλοί, μπορεί να έδωσαν ένα χεράκι σε όλα αυτά ακόμη και εν αγνοία τους. Γι' αυτό και δεν βγαίνει άκρη με την τρομοκρατία. Το βιβλίο τελειώνει θεατρικά στο βουνό του νερόμυλου που άλλοτε ήταν κρησφύγετο ανταρτών, μετά τόπος συνάντησης πολιτικών εξορίστων, λέσχη Λαμπράκηδων και τέλος συνεταιρισμός γυναικών. Κλήθηκαν όλοι, με πόνο ψυχής, να ψηφίσουν το θάψιμο των όπλων, ενώ ποτέ δεν ψήφιζαν ακριβώς τις «δυναμικές ενέργειες». Τα δύσκολα έρχονται όταν υπάρξει εμπλοκή (λ.χ. σκοτωθεί κατά λάθος δικός σου άνθρωπος), οπότε θα πρέπει να πάρεις θέση. Καλημέρα (νέα;) Ελλάδα!
«Ένας καινούργιος, σοβαρός τομέας»...
Για την άποψη Μαραγκόπουλου ως προς τις ρίζες των πρακτικών της σημερινής τρομοκρατίας, μιλάει εύγλωττα ένα φυλλάδιο που βρήκε μία από τις μικρές στα πράγματα της Φλώρας. Έγραφε επάνω «Δημοκρατικός Στρατός» κι από κάτω: «Μηνιάτικο στρατιωτικό-πολιτικό όργανο του Γεν. Αρχηγείου του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», Ιούνης 1948. Μέσα έλεγε: «Τον τελευταίο καιρό στη δράση ΔΣ παρουσιάζεται ένας καινούργιος, σοβαρός τομέας. Είναι η δράση των ελεύθερων σκοπευτών. (...) Το θαρραλέο χτύπημα του αρχιεγκληματία υπουργού των Εσωτερικών της μοναρχοφασιστικής κυβέρνησης Λαδά, απ' τον νέο εργάτη Αντώνη Μπόγα στην καρδιά της Αθήνας, συντάραξε ολόκληρο το μοναρχοφασιστικό στρατόπεδο και τους αφέντες του, εμψύχωσε και αναφτέρωσε τον λαό. (...) Το σκότωμα ενός φασίστα και το άρπαγμα δυο οπλοπολυβόλων κι ενός ασύρματου είναι ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα της πρόσφατης δράσης των ελεύθερων σκοπευτών...».
Αλλού όμως ο Μαραγκόπουλος (συγγραφέας άνω των δέκα λογοτεχνικών βιβλίων και υπεύθυνος λογοτεχνίας στα Ελληνικά Γράμματα) βάζει τον Σανιδόπουλο να συνδέσει το παρελθόν με το σημερινό πολιτικό σκηνικό: «Γιατί ζει ακόμα ο Μπόγας; Τι του επιτρέπει να ζει ίδια, όπως ζούσε πριν από τριάντα τόσα χρόνια; Με ποιο δικαίωμα, ναι, με ποιο τραγικό δικαίωμα αυτό το φάντασμα παρατείνει τον επιθανάτιο ρόγχο του Εμφυλίου; Με ποιο δικαίωμα ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης διατηρούν ακόμα στη ζωή το φάντασμα μιας γερασμένης Ελλάδας;».

18 comments:

Anonymous said...

κατοικιδιο, αυτη η συνολικη απαξιωση των παντων δεν ειναι σοβαρη σταση. Μια προχειρολογια βλέπω εδώ. Διαφωνίες ναι, αλλα θάψιμο 5 βιβλίων που αν μη τι αλλο παρουσιαζουν το καθενα ιδιαιτερο ενδιαφερον για διαφορετικους λόγους και χωρις αιτιολόγηση,δεν λέει τιποτα. Το Διαβαζω λες καταπτυστο, αλλα γιατι; Το δε πειραμα με τη ψηφοφορία σου ειδες σε τι ροζ ατραπους οδηγεί. Μαμαδες και ψηλά τακουνια.

Katoikidio said...

Αγαπητέ μου,
Εννοείς τα πέντε υποψήφια βιβλία του Μήλου; Αν τα βρίσκεις επαρκή για λογοτεχνικά βραβεία, γράψε μου αναλυτικά τις κριτικές σου επωνύμως και αναλαμβάνω να τις δημοσιεύσω.
Οσο για το Διαβάζω , μόνο κατάπτυστο μπορεί να θεωρηθεί ένα κείμενο που απαξιώνει την ελληνική λογοτεχνική μθιστορηματική παραγωγή (σάς παραπέμπω στην κριτική του Αύγουστου Κορτώ σε άλλο μπλόγκ). Το περιοδικό είναι απλώς το όχημα των διαπλεκόμενων στην προβολή τους. Δεν είναι κατακριτέο αυτό, απλώς καταγράφεται ως γεγονός.
Τέλος όσον αφορά στις ρόζ ατραπούς της ψηφοφορίας μου , πάλι λάθος σάς βρίσκω. Η ψηφοφορία αποτυπώνει τις προτιμήσεις των ανθρώπων της μπλογκόσφαιρας. Και όσον αφορά στο βιβλίο της κυρίας Νάσιουτζικ (ήταν ακόμη και υποψήφιο για τα βραβεία του Μήλου!) έχει καταδιαφημιστεί απο το σινάφι των κριτικών υπό τη μορφή της απαξίωσης (πάλι η Κέζα έθαβε στο Βήμα της Κυριακής Τα Μπλούζ της Μυκόνου, διαφημίζοντάς τα εννοείται!)
Το βιβλίο Ψηλά Τακούνια για Πάντα, που αναγκάστηκα να το διαβάσω (επειδή στο μπλόγκ του Reader είχε διαμαρτυρηθεί η συγγραφέας πως δεν ήταν ρόζ το βιβλίο της όταν βγήκε πρώτο στην ψηφοφορία κάποτε πρόσφατα ) , τελικά όντως δεν έχει καμία σχέση με ελαφριά λογοτεχνία. Επομένως κι εδώ εκτός θέματος είστε.
Θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε αναλυτικά για κάθε βιβλίο της ψηφοφορίας μου στο εγγύς μέλλον. Σημειωτέον πως έχω διαβάσει τα 40 απο τα 60 βιβλία της λίστας και ολοένα διαβάζω για να μορφώσω άποψη περί αυτών. Επιλέγω να παραθέσω κείμενα επώνυμων βιβλιανθρώπων για την αντικειμενικότητα της υπόθεσης.
Πάντως, πρόθεσή μου είναι να δώσω στην ελληνική λογοτεχνία την αξία που της πρέπει χωρίς πελατειακές και άλλες εξαρτήσεις.
Χριστός Ανέστη!

Katoikidio said...

Αγαπητέ μου,
Δεύτερο βιβλίο σε προτίμηση είναι εκείνο της Ελένης Γκίκα Αν μ' Αγαπάς, Μη μ Αγαπάς (ελάχιστοι έγραψαν γι αυτό) και τρίτο εκείνο του Αλέξη Σταμάτη Αμερικάνικη Φούγκα (τον καταθάβουν τον άνθρωπο σε προσωπικό επίπεδο διαρκώς στα μπλόγκς.) Τα βρίσκετε κι αυτά ρόζ; Η απλώς σάς πειράζει η Νάσιουτζικ που πουλάει και τσουβαλιάζετε τους πάντες και τα πάντα προκειμένου να απαξιώσετε τα μπλόγκς;

Anonymous said...

Πολύ θερμό κλίμα βλέπω Δευτέρα του Πάσχα και ταράζομαι παιδιά.
Εχει δίκιο του κατοικίδιο για το κείμενο του Διαβάζω. Ηταν κάπως υποτιμητικό για τους Ελληνες λογοτέχνες.
Στο θέμα του βιβλίου του Αρη Μαραγόπουλου θα ήθελα να σταθώ. Το άγόρασα (επειδή είχα διαβάσει διθυραμβική κριτική του κυρίου Βασιλικού) αλλά δεν διαβάζεται με τίποτε. Είναι κλισαρισμένο σε εντελώς παρωχημένο στύλ. Ασε που ασλεγεί και στη Φλώρα του Τσίρκα.Ελεος!
Αληθώς ποιός Ανέστη;
Ιανός

Anonymous said...

γράψε μου αναλυτικά τις κριτικές σου επωνύμως

όπως γράφεις κι εσύ βρε νούμερο;

Katoikidio said...

Ανώνυμε,
Πιστεύω πως έχεις ξεφύγει εντελώς. Επειδή ακριβώς είναι ψευδώνυμο το μπλόγκ μου, χρησιμοποιώ πάντοτε επώνυμες κριτικές. Δεν κάνω τον κριτή των βιβλίων (παρόλο που έχω διαβάσει τα περισσότερα καιέχω γνώμη γι αυτά) εφόσον επέλεξα να κρατήσω κρυφή την ταυτότητά μου. Περιμένω περισσότερο σεβασμό στο μέλλον γιατί θεωρώ ότι τον αξίζω!

Anonymous said...

Katoikidio,

Γενικώς κάπως απαξιωτικό σε βρίσκω (για...ζώο). Ο/η Metoikasma έχει δίκιο. Το Μήλο σου παραξινίζει, το Διαβάζω σου παραξινίζει, μήπως να προτιμήσεις τα κρατικά που είναι και...αξιοκρατικά; you are missing something, dear.
Επειδή ανέφερες το όνομα του (συμπαθούς) Αλέξη Σταμάτη. Είναι ηλίου φαεινότερον οτι προωθείται κάπως εξπρές τα τελευταία χρόνια (ΕΚΕΒΙ,Καστανιώτης, Διαβάζω κλπ). Αυτό ενοχλεί μάλλον τους μπλογκόβιους, όχι το πως γράφει. Κοίταξε, όλοι πνίγονται στη χρυσή μετριότητα. Ελάχιστοι πραγματικά ξεχωρίζουν για την αδιαμφισβήτιτη αξία τους. Γι αυτό εκνευρίζονται κάποιοι. Νομίζεις οτι έχουν κάτι προσωπικό με τον Αλέξη; σε διαβεβαιώ, πως όχι. Τα έχουμε δει ξανά και ξανά με τον Κορτώ, την Καρυστιάνη, τη Μιχαλοπούλου κλπ. Το ότι έχουν καλό εκδότη δε σημαίνει οτι και το εμπόρευμα είναι καλό. Ο κόσμος μας είναι μικρός και όλα μαθαίνονται. Ολίγη ειλικρίνεια μεταξύ μας. Έχω την αίσθηση οτι την αποφεύγεις συστηματικά.
Δεν έχει ανάγκη να της γράψουν η επίσης συμπαθής Ελένη Γκίκα. Διαθέτει μια παρέα από φίλους (τους συγχαίρω που ο ένας βοηθά τον άλλον- αλλά κανέναν διπλανό)οι οποίοι την στηρίζουν και θα την στηρίζουν. Εξάλλου δημοσιογράφος είναι και σε εκδοτικό οίκο εργάζεται. Σε πλεονεκτική θέση φαίνεται πως είναι.
Αυτό θα πει πελατειακές σχέσεις για μένα.
Και κάτι τελευταίο. Εαν έχεις σε εκτίμηση τους "βιβλιανθρώπους", αχ, πως σε λυπάμαι να' ξερες. Vraiment.

Anonymous said...

κατοικιδιο, μπορεις σε παρακαλω να μου πεις που δημοσιευσε το κειμενο για το Διαβαζω ο κορτω;

Anonymous said...

κατοικίδιο, εγω φταίω, σε λαθος μπλογκ μπηκα. Μη σοβαρη λογοτεχνια οι Σουρούνης, Γιαννακάκη, Δημητρακάκη, Σταμάτης, Τατσόπουλος και σοβαρή τα Ψηλά Τακούνια. Αντε και πρώτες οι "Μαμάδες"! Καλή συνεχεια!

Anonymous said...

Μετείκασμα,
Είσαι και πολύ βαμμένος! Με τίποτε δεν καταπίνονται τα δύσπεπτα της Δημητρακάκη, στουμπώνει ο Σταμάτης με την αερολογία του. Οσο για τον Τατσόπουλο, πόσο πιό ευτελές απο το να βγάζει την προσωπική καταδική του ιστορία σε βίπερ για να πουλήσει!
Προτιμώ τα Ψηλά Τακούνια, που έχουν να πούν κάτι για τη γυναικεία φύση, για τη φιλία, για τη στροφή στα 40, για τις απογοητεύσεις των ανθρώπων , για τις διαψεύσεις των ονείρων. Γι αυτό τα ψηφίζω μετά μανίας και καθημερινά. Επειδή είναι το πιό σοβαρό βιβλίο της χρονιάς κι ας μην αρέσει σε σάς τους δήθεν σοβαροφανείς. Οσο για τις Μαμάδες, τις προωθούν η Καθημερινή, το Βήμα και όλοι οι σοβαροδιάβαστοι, αλλά δεν τσιμπάω να διαβάσω ευτελές σίριαλ.
Μετοικεσία Βαβυλώνος

Katoikidio said...

Αγαπητό Μετείκασμα,
Νομίζω πως εσύ είσαι απαξιωτικός και μάλιστα για βιβλία που είναι φανερό πως δεν έχεις διαβάσει. Ολα τα βιβλία είναι εκεί στην ψηφοφορία και για να δείξεις της σοβαρότητά σου ψήφισε όσα σού φαίνονται σοβαρά. Τα άλλα ας τα ψηφίσουν οι λιγότερο σοβαροί!

Αγαπητέ Ανώνυμε,
Δε νομίζω πως διαβάζεις με σοβαρότητα το μπλόγκ μου. Γράφω μάλλον με ειρωνία για τους βιβλιανθρώπους. Dommage! που δεν το έπιασες.
Για Σταμάτη συμφωνώ ότι προωθείται τα μάλα απο την παρέα, αλλά επειδή ο ίδιος έχει χαρισματική περσόνα.
Και για τη Γκίκα σωστά τα λές.

Αγαπητό νούφαρο,
Καταχώρησα το κείμενο του Κορτώ στο πρώτο θέμα. Μπορείς να το διαβάσεις ολάκερο.

Τέλος,
Μετοικεσία Βαβυλώνος,
Επειδή πολύς λόγος γίνεται για Ψηλά Τακούνια Για Πάντα, θα επανέλθω μέσα στον επόμενο καιρό με κριτική για το βιβλίο.

Νάστε όλοι καλά και με καλή προαίρεση!

Anonymous said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

Αγαπητό Katoikidio,
πιθανόν και να έχεις δίκιο. Δεν έχω παρακολουθήσει συστηματικά το μπλόγκ σου ούτως ώστε να δω το ειρωνικόν του πράγματος...a vrai dire, πρώτη φορά μπαίνω.
Ωχ! τι έγραψε πάλι ο Αύγουστος; δεν έχει αφήσει και καθόλου μαλλί να του το τραβήξω (έχει όμως αυτί). πως το λέει ΄"παν μέτρον άριστον και μηδέν άγαν"... να του το διαβιβάσεις, γιατί εγώ θα αργήσω να τον ξαναδώ. Επίσης πες του οτι αυτές ο κολλεγιές Κορτώ- Χωμενίδης-Κορτώ και Κέζα- Κορτώ και τούμπαλιν,στο Βήμα και γενικώς (ο μεσιέ Μπακουνάκης τα προστάζει αυτά;)λιγάκι μας κούρασαν. Το ίδιο μοντέλο βλέπω να επαναλαμβάνεται μεταξύ Σωτάκη και Χειμωνά και Σταμάτη. One for all and all for one.
έχεις δίκιο πάντως. Ο Αλέξης είναι συμπαθής (και του αρέσουν τα πάρτυ!)

Τώρα ο Κορτώ με το Διαβάζω έχει προηγούμενα από την τελευταία διεύθυνση. Εαν τα έχει μεταθέσει και στην επόμενη...dommage. H νέα πάντως είναι της πιάτσας και έχει και μάτια και αυτιά και γνώμη στο κάτω κάτω της γραφής. Εαν ο αγαπητός μου Αύγουστος νομίζει οτι ες αεί θα σπρώχνεται με τις πλάτες αλλονών (για να μη προβώ σε άλλες αποκαλύψεις με ονόματα) σε όλα τα έντυπα, ε, δεν είναι ρεαλιστής.

τα σέβη μου

bonjour a tous.

Anonymous said...

Ο Αλέξης είναι συμπαθής (και του αρέσουν τα πάρτυ!)

Επίσης φαντάζομαι οτι του αρέσει ο καλός κινηματογράφος (γράφει συχνά στο μπλογκ του για ταινίες), τα ταξίδια (απ' οτι φαίνεται και απ' τα βιβλία του), η μοσχαρίσια μπριζόλα, τα καλοκαιρινά μπάνια, η μουσική, οι φίλοι του, οι γυναίκες, το ποδόσφαιρο (το αναφέρει και στο προφίλ του) και τα ποντιακά ανέκδοτα.


Εσένα πάλι ανώνυμε (βλαξ) φαίνεται πως περισσότερο απ' όλα σ' αρέσει η διαπλοκή και το φτηνό κουτσομπολιό. Κρίμα στη μανούλα σου που πλήρωνε και γαλλικά για να ξεστραβωθεί το παλικάρι της. Που νά' ξερε η καημένη...(Ουστ!)

Anonymous said...

Katoikidio,

Σε συγχαίρω που έχεις να κάνεις με με τόσο αδιάθφορους και ηθικολόγους μπλόγκερς. Η καημένη, ζούσα σε ένα ονειρικό κόσμο, όπου υπήρχε διαπλοκή και το κουτσομπολιό έδινε και έπαιρνε (δε μας ενδιαφέρει αν είναι ακριβό ή φτηνό, γιατί δεν είναι ένα αλλά μάλλον πολλά είδη).
Επίσης, οι μπλόγκερς πάσχουν από Οιδιπόδειο. Είναι ευγενέστατοι και κυρίως καθόλου δηκτικοί. Και ρεαλιστές!
Ηθικό δίδαγμα: μανάδες, μην πληρώνετε για γαλλικά στα παιδιά σας, αφού διατρέχουν τον κίνδυνο να εξελιχθούν σε βλάκες.

καλή σου εβδομάδα (και καλό κουράγιο στις απανταχού μανούλες)

Anonymous said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...
This comment has been removed by the author.
a.c. said...

(κάποια στοιχεία που εκκρεμούν έτη πολλά και που καλό θα ήτο να ακουστούν απ'τα όσα ευήκοα ώτα):

κατ'αρχάς, αν και διόλου δεν μ'αρέσει να παίζω το ίδιόν μου κόρνο (όπως το λεν οι αγγλόφωνοι), δεν μπορώ παρά να ξεκαθαρίσω κάποιες παρερμηνείες.
το ότι έλαβα στα μικράτα μου περισσή δημοσιότητα, και πιθανώς περισσότερη απ'όση μου αναλογούσε, είναι γεγονός πασιφανές. κατηογρείστε δε, αν θέλετε, την πραγματικότητα της αγοράς του βιβλίου αφ'ενός, που καθιστά απίθανη αν όχι αδύνατη την απήχηση ενός κρυφίως ζώντα και ουδέποτε δημοσίως ομιλούντα συγγραφέως (οι πύντσωνες εν ελλάδι δε θα ευδοκιμούσαν σε καμμία περίπτωση), και κατηγορήστε, ελεύθερα, και μένα τον ίδιο, όστις, αντιλαμβανόμενος την πρεμούρα του τύπου με το αλλόκοτο χονδρό υπερτριχωμένο μπέτ νουάρ εκ της εξωτικής σαλονίκης μου προσφέραν θέση στα έντυπά των (αν και αφήστε κι ένα μικρό παραθυράκι εντίμων φιλαναγνωστικών προθέσεων, καθώς δε θεωρήθηκαν όλα μου τα βιβλία κι απ'όλους μπουρδολογικά).
το μόνο βέβαιον είναι πως μήτε συγγενή-πατέρα-θειό-μαμά-μεγαλοθειά-συμπέθερο στα εκδοτικά και καλλιτεχνικά διέθετα, μήτε σε κολλεγιές ανίερες έβαλα το χέρι μου, κι ό,τι έκανα, με γνώση ή σε πλήρη αμάθεια και σαστιμάρα, το'κανα για να επιβιώσω αφ'ενός ως λογοτεχνική οντότητα σ'ένα καμίνι ανελέητο άφθονου ταλέντου κι άφθονης σαβούρας κι αφ'ετέρου για να βγάλω το ξεροκόμματο τηε κουλτούρας, που όλοι οι κουλτουραίοι δια τούτο παλεύουν εν ελλάδι, και μη σας παραμυθιάσει ουδείς για ιδεολογικά και καλλιτεγνιώδη (εξόν κι αν διαθέτει καταπίστευμα ο άνθρωπος) γιατί, πιστέψτε με, είναι ματαίωση τεράστια να στραβοματιάζεις απ'το διάβασμα και το γράψιμο και να μην μπορείς να βιοποριστείς μήτε στα πιο τρελλά σου όνειρα.
(ο κος. μπακουνάκης, δε - το πλέον ανήκουστο - όχι μονάχα δεν με συμπαθεί, όχι μόνον με έχει κράξει σε ένα απ'τα σπαρταριστά του και τόσο διαβαστερά τα ρημάδια εντιτόριαλ για μια γυμνή μου φωτογράφιση, που, ειλικρινά, όχι χατιράκια δε θα μου έκανε, αλλά αν δεν του το απαγόρευε η αβροφροσύνη του έτσι και με πετύχαινε καμμιά μέρα προς μιχαλακοπούλου μεριά θα μου τράβαγε σκαμπίλι με την ανάστροφη).
και τώρα στα του περιοδικού "(δεν το) διαβάζω".
άλλος πρόλογος αναγκαίος.
γιατί στη γλυκιά πατρίδα, συμβαίνει αυτό που δε συμβαίνει σε καμμία πεφωτισμένη χώρα. οι νεκροί όχι απλώς δεδικαίωνται πάραυτα (καθώς δεν μπορούν να κάμουν περαιτέρω μαλακίες, εικάζω), αλλά συχνά αγιοποιούνται επί τόπου. βλέπεις τον τεθνεώτα ηθοποιό που'χε τάλαντο μαθητή έκτης δημοτικού που παίζει τον παπαφλέσσα με ψεύτικο μούσι στα εκπαιδευτήρια φασίστογλου, και σου μιλάει η καναλοπαρουσιάστρια και το επωνυμάτο για τον "αξέχαστο ερμηνευτή" και το "ιερό τέρας", τη στιγμή που, ερμηνευτικά, τέρας απλό ήτο ο μακαρίτης, και δη με κέρατα και προβατοκουδούνες (και το ξέραν οι πάντες, αλλά κάνουν μόκο).
το ίδιο ακριβώς, κατά τρόπο ξεκαρδιστικό και σπαραξικάρδιο, συμβαίνει και στον χώρο του βιβλίου, τον οποίο δε - ας ειπωθεί κι αυτό - λυμαίνονται αθρώποι κι αθρωπάρια των οποίων το μέγιστο μαράζι είναι συχνά: α) το ότι εξέδωσαν ιδιωτικά την ποιητική συλλογή "η αγέλαστος φελλάχα" το 1975 με το μπαμ-μπουμ της μεταπολίτευσης κι ωστόσο έκτοτε εκδότη αναζητούν κι εκδότη δε βρίσκουν, β) αθρωπίδες κακοπληρωμένες ελεεινά και δυστυχείς και ζορισμέεεενες ερωτικά/οικονομικά και με ταξικά απωθημένα εικοσιτεσσάρων καρατίων, που διαβιούν σε μιαν επινοημένη πραγματικότητα δική τους στην οποία όποιος συγγραφέας εκδίδει και δη σε μεγάλο εκδότη και γράφει πού και πού σε κανά περιοδικό βγάζει τουλάχιστον ένα ιδιωτικό νησί το χρόνο από τα ρόιαλτις, και γ)η πλέον αξιοθρήνητη κατηγορία, άνθρωποι που εκμεταλλεύθηκαν το σκότος και την ημιμάθεια κι επέπλευσαν στον αφρό της έντυπης διανόησης, που κομπορημονούν αδιάκοπα για ξένους συγγραφείς (και δη για γάλλους και γαλλόφωνους - άλλο κατάλοιπο χουντικής αισθητικής) και τους οποίους, όπως έγραφε ο τσιφόρος, έτσι και τους αφήσεις σε εστιατόριο της αλλοδαπής δεν ξέρουν να παραγγείλουν το μπιφτέκι και παίρνουν αεροπλάνο κι έρχονται αθήνα για να φάνε το μπιφτέκι οίκαδε.
αυτοί οι τελευταίοι, έχουν ως ιερό τους άβατο τα λογοτεχνικά περιοδικά. όπου φυσικά και βεβαίως τρέεεχουν να γράψουν ποταμούς επί ποταμών (κυρίως χολής και εμεσμάτων) οι εξίσου μανκέ κι απελπισμένοι κι ανεπάγγελτοι συνάδελφοί τους, κι από το β(ό)άθρο της μεγαλοσύνης τους, που τονε συντηρούν σαρανταπέντε εκδόταροι κι εξήντα βιβλιοπώλες, κράααζουν και ξερνοβολάνε για το τί σκουπίδι γράφεται την σήμερον ημέρα, και πού ο μακαρίτης ο μπλανσό πό'ταν κι ανώνυμος και δεν πήγαινε μήτε πιβό μήτε συνεντεύξεις έδινε, αχ, εκείνη ήτο ποιότης λογοτεχνική βρε αδελφέ... (τον οποίον μπλανσό, σημειωτέον, από μετάφραση τον έχουνε διαβάσει, και πάλι την τύφλα τους δεν έβγαλαν, και βαρέθηκαν και σιχτίρισαν, αλλά αυτά φυσικά δεν λέγονται, καθ'ό,τι εν ελλάντι λέξεις όπως "μπόρχες", "μεταμοντέρνο", "πεσσόα", "πειραματικό μυθιστόρημα" κτλ. είναι πιο ιερές κι απ'την παναγιά την τριχερούσα, βοήθειά μας).
και θα μου πείτε, τα περί νεκρών πού κολλάνε;
ε, κάπου κολλάνε κι αυτά, αλλά ας μην τα πω λεπτομερώς γιατί αρκετά σκατοψύχια έχω ακούσει χωρίς να τα'χω καν προκαλέσει...

α.κ.