Ο Γιώργος Δενδρινός γράφει τη «Λούφα και Παραλλαγή»

του Εθνικού Συστήματος Υγείας

Στο καζίνο του νοσοκομείου

Γράφει η Χάρη Ποντίδα

[Απο την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ]

Η ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ΝΕΑΡΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΦΟΡΜΗ ΣΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΝΔΡΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΣΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΡΥΦΕΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ. Ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ, Ο ΑΥΤΟΣΑΡΚΑΣΜΟΣ, ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΕΚΕΙ ΜΕΣΩ ΜΙΑΣ... ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΗΣ ΛΟΥΦΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗΣ

Αθάνατη ελληνική πραγματικότητα. Με τα ωραία σου (!). Τα πάντα πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας. Δεξιός νεφρός για μεταμόσχευση, με μεγάλη έκπτωση. Ποσοστά για ακρωτηριασμένα μέλη. Δαιδαλώδεις διαδικασίες και συμφωνίες κάτω απ΄ το τραπέζι, για το πώς θα φτάσει ένας άρτι αποδημήσας (για την αιώνια ζωή) φουκαράς, από το κρεβάτι του πόνου, στο μαρμάρινο τραπέζι του νεκροθαλάμου στα υπόγεια του νοσοκομείου.

Όχι ότι μας εκπλήσσει το μυθιστόρημα Απ΄ τα Κόκαλα Βγαλμένα (Εκδ. Κέδρος) του Γιώργου Δενδρινού. Το αντίθετο. Η ατμόσφαιρα και τα περιστατικά που περιγράφει ως ασκούμενος (στην αρχή) γιατρός στην ορθοπεδική κλινική ενός δημόσιου νοσοκομείου, φέρνοντας στο φως την άλλη πλευρά του φεγγαριού, είναι μια πραγματικότητα που- δυστυχώς- την έχουμε μυριστεί άμα τη αφίξει μας σε δημόσιο νοσοκομείο, πολύ πριν φτάσουμε στο γνωστό φακελάκι. Εδώ, απλώς, επιστρατεύονται το χιούμορ και η γοητευτική χρήση της γλώσσας για να κάνουν τον πόνο (τον φόβο, την αγανάκτηση) φιλοτιμία και αντί να πάρουμε την απεγνωσμένη απόφαση να πηδήξουμε απ΄ τον τρίτο (για να γλιτώσουμε), προτιμάμε να ξεκαρδιστούμε.

Τόπος του αυτοβιογραφικής εμπνεύσεως μυθιστορήματος (που είναι το τρίτο βιβλίο του ορθοπεδικού χειρουργού Δενδρινού) το Περιφερειακό Γενικό και Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Άγιοι Πάντες, στο κέντρο της Αθήνας. Μην ψάξετε στον κατάλογο να το βρείτε. Το λέει καθαρά. Είναι φανταστικό. Και τα πρόσωπα επίσης. «Αν και ορισμένοι χώροι και γεγονότα μοιάζουν αληθοφανή, δεν είναι παρά προϊόντα μυθοπλασίας», λέει ο κ. Δενδρινός.

Η μαγική λέξη είναι αυτό το «αληθοφανή». Αληθοφανέστατα!!

Πώς μοιάζει σαν μια ωραία «ακτινογραφία» του στρατού το «Λούφα και Παραλλαγή», με τις πλάκες του, τις χοντράδες του, τους απίστευτους τύπους του, τον παραλογισμό του, το χιούμορ του; Περίπου το ίδιο συμβαίνει κι εδώ- με τη διαφορά ότι στο βιβλίο του Δενδρινού, ο λάθος γύψος, στο λάθος πόδι, μπορεί να μας αφορά άμεσα.

Ολόκληρος ο νοσοκομειακός πληθυσμός, από τους γιατρούς μέχρι τους διοικητικούς υπαλλήλους και τους τραυματιοφορείς, χορεύουν τον χορό μιας κωμικοτραγικής καθημερινότητας μέσα στους κακοβαμμένους τοίχους και τις «άκρως δυσάρεστες οσμές από τις μουσκεμένες με πύον γάζες, που διαφέρουν ανάλογα με τον υπεύθυνο για τη συγκεκριμένη λοίμωξη μικροοργανισμό».


Η ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Ξεχαρβαλωμένες τουαλέτες, χώροι καταθλιπτικοί αφημένοι στην τύχη τους, παπατζήδες, θεούσες, καματεροί, νταβατζήδες, ανεκπαίδευτοι, ακατάρτιστοι γιατροί που «σπρώχνονται» από το σύστημα και επιβιώνουν, εφημερίες- μαϊμού που εξαντλούνται σε παιχνίδια πρέφας στο «καζίνο» του νοσοκομείου, είναι το χορταστικό παζλ το νοσοκομειακού βίου που μας περιγράφει ο συγγραφέας. Κι εκεί που τα κομμένα αφτιά, τα κακοφορμισμένα τραύματα και τα ακρωτηριασμένα μέλη περιφέρονται μεταξύ παραλόγου, μικροεκβιασμών και ξεκαρδιστικών συγκυριών που σε κάνουν να γελάς (κρατώντας ταυτόχρονα και την μύτη σου), να λοιπόν κάτι περίεργα ανθρώπινο, βαθιά συναισθηματικό και ελπιδοφόρο που καλύπτει τη μαυρίλα. Ο ίδιος ο ήρωας, όπως και πολλά από τα πρόσωπα που «παίζουν», παρ΄ ότι αποδέχονται και κυλάνε με το σύστημα, αφιερώνουν άδολα, και με περισσή φυσικότητα, την πιο δοτική πλευρά του εαυτού τους για να σώσουν ό,τι σώζεται. Και όντως, ενώ το σύστημα φαίνεται να νοσεί, παρουσιάζοντας πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη Σπιναλόγκα των Αγίων Πάντων (έτσι ονομάζουν τον σηπτικό θάλαμο του νοσοκομείου όπου νοσηλεύονταν οι ασθενείς με μολυσμένα τραύματα), οι άνθρωποι- κάποιοι τουλάχιστον- φαίνεται να διατηρούν ακόμη κάτι από εκείνη την πολυσυζητημένη ευαισθησία και την αυταπάρνηση που, ενίοτε, έτυχε να ζήσουμε κι εμείς στα επείγοντα.