Ιούλιος 17, 2008 by annabooklover
Όταν η φίλη μου η Ασπασία στον Καναδά μου λέει να της προτείνω ένα ελληνικό βιβλίο, μου λέει πάντα : «Αλλά πρόσεξε, δε θέλω άλλη μια ιστορία που θα αναφέρει τον εμφύλιο». Φέτος θα της προτείνω αυτό το βιβλίο παρόλο που αναφέρει τον εμφύλιο και αν δεν το διαβάσει θα χάσει.
Είναι μια ιστορία στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, με ήρωες νέα παιδιά που μεγαλώνουν ανάμεσα σε πουτάνες και πούστηδες, ανάμεσα σε λούμπεν στοιχεία και αριστερούς, παιδιά που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φτώχια τους χωρίς να πατήσουν επι πτωμάτων. Παιδιά και νέοι άνθρωποι που έχουν γεράσει πριν την ώρα τους, ήρωες αληθινοί που ξεπηδάνε από τις σελίδες. Αν ήμασταν στην Αμερική το βιβλίο θα διαφημιζόταν ως unputdownable, και pageturner και είναι έτσι πράγματι. Δεν είναι μόνο που θες να μάθεις το τέλος της ιστορίας (αν υπάρχει ποτέ τέλος), είναι που τα γράφει έτσι ο συγγραφέας που νομίζεις ότι είσαι κι εσύ κομμάτι της ιστορίας.
Ο μύθος είναι απλός, είναι ουσιαστικά μια ιστορία ενηλικίωσης, μια ιστορία για το πώς τα αγόρια γίνονται άντρες, τα κορίτσια γυναίκες και η Ελλάδα προσπαθεί να ξεπεράσει τα μίση και τα πάθη του παρελθόντος. Το μπλέξιμο αληθινών γεγονότων της εποχής όπως η προβοκάτσια το Νοέμβριο του 1964 κατά τον εορτασμό για την επέτειο ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, με μυθιστορηματικούς ήρωες και καταστάσεις είναι αριστοτεχνικό. Στο φόντο υπάρχει η Ελλάδα και όλο το κλίμα της εποχής, οι ρουφιάνοι, οι συνομωσίες, οι χίτες αλλά και το ροκ εν ρολ, ο έρωτας, η αριστερά, ο ρομαντισμός. Και μπροστά υπάρχουν οι ήρωες που φαντάστηκε ο συγγραφέας και μας λένε την ιστορία τους.
Ο κεντρικός ήρωας μάλιστα, ο Γαζούρης ένα παιδί με υπερμεγέθη φαλλό είναι σαν να συμβολίζει τη χαρά της ζωής, την ελπίδα, την αισιοδοξία. Όλοι τον αγαπάνε και θαυμάζουν το χάρισμα του, κι αυτός κυκλοφορεί αναμέσα τους αθώος, λίγο σαν να μην καταλαβαίνει πόσο ξεχωριστός είναι, σχεδόν θεϊκός. Η μάνα του, επίσης είναι φοβερή φιγούρα, μια γυναίκα χήρα, γύρω στα 35, που μεγαλώνει δυο παιδιά μόνη της και είναι σαν να έχει ξεχάσει ότι υπάρχει η ίδια, ότι έχει σώμα και καρδιά.
Αλλά αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν ότι λέγοντας αυτή την ιστορία ο συγγραφέας ήταν σαν να μου έδωσε μερικά κλειδιά για να καταλάβω άλλα πράγματα που ακούω χρόνια. Εντάξει δεν είμαι και πιτσιρίκι, αλλά για τη δική μου γενιά, ο εμφύλιος είναι πολύ μακρινός, η δεκαετία του ’60 είναι για μας η δεκαετία των Μπιτλς και όταν λέμε Παπανδρέου εννοούμε το Γιώργο, άντε ίσως και τον Αντρέα. Όταν όμως ο πεθερός μου μιλάει για τη Δεξιά, άλλο εννοεί, και δεν υπάρχει περίπτωση να την εμπιστευτεί ποτέ. Ε, αυτό το βιβλίο σε βάζει στην εποχή που ήταν νέοι αυτοί οι άνθρωποι, όπως ο πεθερός μου, και καταλαβαίνεις γιατί δεν μπορούν ποτέ να ξεχάσουν.
Ένα καταπληκτικό βιβλίο χωρίς υπερβολή.
Όταν η φίλη μου η Ασπασία στον Καναδά μου λέει να της προτείνω ένα ελληνικό βιβλίο, μου λέει πάντα : «Αλλά πρόσεξε, δε θέλω άλλη μια ιστορία που θα αναφέρει τον εμφύλιο». Φέτος θα της προτείνω αυτό το βιβλίο παρόλο που αναφέρει τον εμφύλιο και αν δεν το διαβάσει θα χάσει.
Είναι μια ιστορία στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, με ήρωες νέα παιδιά που μεγαλώνουν ανάμεσα σε πουτάνες και πούστηδες, ανάμεσα σε λούμπεν στοιχεία και αριστερούς, παιδιά που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φτώχια τους χωρίς να πατήσουν επι πτωμάτων. Παιδιά και νέοι άνθρωποι που έχουν γεράσει πριν την ώρα τους, ήρωες αληθινοί που ξεπηδάνε από τις σελίδες. Αν ήμασταν στην Αμερική το βιβλίο θα διαφημιζόταν ως unputdownable, και pageturner και είναι έτσι πράγματι. Δεν είναι μόνο που θες να μάθεις το τέλος της ιστορίας (αν υπάρχει ποτέ τέλος), είναι που τα γράφει έτσι ο συγγραφέας που νομίζεις ότι είσαι κι εσύ κομμάτι της ιστορίας.
Ο μύθος είναι απλός, είναι ουσιαστικά μια ιστορία ενηλικίωσης, μια ιστορία για το πώς τα αγόρια γίνονται άντρες, τα κορίτσια γυναίκες και η Ελλάδα προσπαθεί να ξεπεράσει τα μίση και τα πάθη του παρελθόντος. Το μπλέξιμο αληθινών γεγονότων της εποχής όπως η προβοκάτσια το Νοέμβριο του 1964 κατά τον εορτασμό για την επέτειο ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, με μυθιστορηματικούς ήρωες και καταστάσεις είναι αριστοτεχνικό. Στο φόντο υπάρχει η Ελλάδα και όλο το κλίμα της εποχής, οι ρουφιάνοι, οι συνομωσίες, οι χίτες αλλά και το ροκ εν ρολ, ο έρωτας, η αριστερά, ο ρομαντισμός. Και μπροστά υπάρχουν οι ήρωες που φαντάστηκε ο συγγραφέας και μας λένε την ιστορία τους.
Ο κεντρικός ήρωας μάλιστα, ο Γαζούρης ένα παιδί με υπερμεγέθη φαλλό είναι σαν να συμβολίζει τη χαρά της ζωής, την ελπίδα, την αισιοδοξία. Όλοι τον αγαπάνε και θαυμάζουν το χάρισμα του, κι αυτός κυκλοφορεί αναμέσα τους αθώος, λίγο σαν να μην καταλαβαίνει πόσο ξεχωριστός είναι, σχεδόν θεϊκός. Η μάνα του, επίσης είναι φοβερή φιγούρα, μια γυναίκα χήρα, γύρω στα 35, που μεγαλώνει δυο παιδιά μόνη της και είναι σαν να έχει ξεχάσει ότι υπάρχει η ίδια, ότι έχει σώμα και καρδιά.
Αλλά αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν ότι λέγοντας αυτή την ιστορία ο συγγραφέας ήταν σαν να μου έδωσε μερικά κλειδιά για να καταλάβω άλλα πράγματα που ακούω χρόνια. Εντάξει δεν είμαι και πιτσιρίκι, αλλά για τη δική μου γενιά, ο εμφύλιος είναι πολύ μακρινός, η δεκαετία του ’60 είναι για μας η δεκαετία των Μπιτλς και όταν λέμε Παπανδρέου εννοούμε το Γιώργο, άντε ίσως και τον Αντρέα. Όταν όμως ο πεθερός μου μιλάει για τη Δεξιά, άλλο εννοεί, και δεν υπάρχει περίπτωση να την εμπιστευτεί ποτέ. Ε, αυτό το βιβλίο σε βάζει στην εποχή που ήταν νέοι αυτοί οι άνθρωποι, όπως ο πεθερός μου, και καταλαβαίνεις γιατί δεν μπορούν ποτέ να ξεχάσουν.
Ένα καταπληκτικό βιβλίο χωρίς υπερβολή.
No comments:
Post a Comment