Ολα σου τάμαθα μα ξέχασα μια λέξη

Της Ελένης Γκίκα , ΕΘΝΟΣ
Με φιλοσοφικούς προβληματισμούς που ακτινογραφούν τη σύγχρονη εποχή ο Δημήτρης Μπουραντάς στο πρώτο του μυθιστόρημα «Ολα σού τα μαθα, μα ξέχασα μια λέξη» παραδίδει μαθήματα αυτογνωσίας
«Οι ηγέτες που διαθέτουν υπαρξιακή ευφυϊα μπορούν να εμπνευσθούν ένα καλύτερο κόσμο και να οδηγήσουν τους ανθρώπους σε πρόοδο। Ενσωματώνουν το βλέμμα του άλλου στον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους. Σκέφτονται και κατανοούν τον εαυτό τους ως ανθρώπινη ολότητα στον κόσμο, αποτελούμενη από το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή. Εχουν μια ισχυρή αίσθηση αποστολής και συνείδηση της ελευθερίας των επιλογών τους. Διαθέτουν αυτογνωσία, αυτοέλεγχο και αυτοκυριαρχία. Βλέπουν καθαρά και διακρίνουν το αληθινό και το αυθεντικό, έχουν πάθος, αμφισβητούν και παλεύουν ενάντια στο παράλογο της σημερινής κοινωνίας, στην παθητικότητα, στη σύγχυση και στην αποξένωση.

Κατανοούν την ανάγκη αυτοπραγμάτωσης και αναπτύσσουν συνεχώς το δημιουργικό υπαρξιακό άγχος, που οδηγεί σε υπέρβαση, σε πρωτότυπες σκέψεις και ανακαλύψεις διαφορετικών εικόνων και νέων οριζόντων για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Στηρίζονται σε ηθικές αξίες, ζουν αυθεντικά, έχουν ισχυρή θέληση και αυτοδεσμεύονται ν αφήσουν κληρονομιά έναν κόσμο καλύτερο. Δεν παραιτούνται, δεν ζουν παθητικά, αντίθετα από εκείνους που οδηγούνται στη «φιλοσοφική αυτοκτονία».
Ενα μυθιστόρημα-μάθημα ζωής, που αναζητά με πάθος «τον κύκλο των χαμένων Ιδεών», αποδέχεται και θεωρεί αναγκαία τη «βασιλική μοναξιά» του σύγχρονου ανθρώπου ή του επιτυχημένου και υποστηρίζει μυθοπλαστικά το ότι ο χαρακτήρας μας είναι το πεπρωμένο μας.
«Δάσκαλος»Ο Δημήτρης Μπουραντάς στο πρώτο του μυθιστόρημα «Ολα σού τα μαθα, μα ξέχασα μια λέξη» συμπεριφέρεται πρωτίστως σαν γενναιόδωρος «δάσκαλος», παραθέτοντας άλλοτε δοκιμιακά και άλλοτε αλληγορικά τις γνώσεις του, καθώς και τη δική του πείρα ζωής, χωρίς να στερείται αφηγηματικής ικανότητας.
Με κεντρικούς ήρωες τον Νίκο Αλεξίου και την φοιτήτρια Αννα Μιχαήλ, σκιαγραφεί το πορτρέτο του σημερινού ήρωα ή αντιήρωα που αγωνίζεται να χαράξει τη δική του διαδρομή στη ζωή. Χρησιμοποιώντας εμβόλιμα ιστορίες μέσα στην ιστορία, χαρίζει στην Αννα πρώτα και στον αναγνώστη μετά, το παράδειγμα του Δημήτρη που όντας αετόπουλο, η ζωή και η συγκυρία τα έφερε έτσι ώστε να βρεθεί στο... κοτέτσι. Αλλά την ίδια ακριβώς τακτική θα ακολουθήσει και η Αννα, για να του υπογραμμίσει με το δικό της αφήγημα ζωής, τη λέξη που παρέλειψε να της μάθει, διότι κι εκείνος τη φοβήθηκε..
Η Αννα Μιχαήλ, ακολουθώντας κατά γράμμα τις υποδείξεις του δάσκαλού της και μέντορα Νίκου Αλεξίου, θα βαδίσει στα ίχνη του και υπερνικώντας εμπόδια θα βρεθεί στη μοναξιά της κορυφής. Για να αναγκαστεί να επαναπροσδιορίσει τον στόχο. Να αισθανθεί το μεγαλείο του θεϊκού παρόντος όταν πια και η τελευταία κορυφή έχει κατακτηθεί.
Με μια στέρεη ιστορία αυτή του Νίκου και της Αννας, με φιλοσοφικούς προβληματισμούς που ακτινογραφούν τους νέους καιρούς, με χαρακτήρες που διαγράφουν όλη τη διαδρομή για την αυτογνωσία, αναζητώντας ταυτοχρόνως και την εθνική μας ταυτότητα και με μοντέρνα δομή, ο Δημήτρης Μπουραντάς υπογράφει ένα σύγχρονο και ταυτοχρόνως τόσο παλιό όσο η ανθρώπινη ύπαρξη, μυθιστόρημα. Βασικά χαρακτηριστικά του, ο φιλοσοφικός στοχασμός, η πορεία προς την επιτυχία και την αυτογνωσία, η επιστροφή στο αυθεντικό και στο διαχρονικό, υπενθυμίζοντάς μας διαρκώς ότι η ζωή είναι αυτοσχεδιασμός και δεν είναι πρόβα. Η παράσταση είναι «αυτή» κι ο σκηνοθέτης εμείς.
Με εμβόλιμο δοκιμιακό λόγο και εγκιβωτισμένες ιστορίες, με αποσπάσματα Σοπενάουερ, Νίτσε και παραδείγματα από την ιστορία, τη λογοτεχνία, την ψυχολογία και τη φιλοσοφία, τα αλλεπάλληλα επίπεδα του ίδιου βιβλίου μπορούν να προσφέρουν στον καθένα ό,τι επιζητά: μάθημα αυτογνωσίας ή επιτυχίας, φιλοσοφικό πλαίσιο ζωής, ερωτική ή υπαρξιακή ιστορία.
Διότι ο συγγραφέας με τίποτα δεν διστάζει να αναμετρηθεί, θέτοντας ζητήματα όπως αυτό της ταυτότητας ή της κοινωνικής αναλγησίας, αποδεικνύει το αρχικό συμπέρασμα ζωής: ναι, τελικά, μπορεί κάλλιστα η ανεμώνη ν ανθίσει στην έρημο. Βασική προϋπόθεση, βέβαια, είναι «να βρεις ποιος είσαι και πού θέλεις να πας».
Καθόλου τυχαία η μεγάλη επιτυχία του βιβλίου. Μικρό απόσπασμα για το τέλος και μέγιστο μάθημα για όσους βρέθηκαν κάποια στιγμή στην κορυφή: «Μέχρι τώρα προσπαθούσαμε να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα. Τώρα είναι καιρός να κάνουμε την πραγματικότητα όνειρο.
Να δώσουμε νόημα σε κάθε στιγμή, στα μεγάλα αλλά και μικρά καθημερινά πράγματα. Στον αέρα που αναπνέουμε, στον ουρανό που αντικρίζουμε, στους ανθρώπους που συναντάμε, στο κρασί που πίνουμε, στα τραγούδια που ακούμε.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς να ελπίζουμε. Σε τούτη τη φάση της ζωής μας, εδώ που φτάσαμε, έχουμε ν απολαύσουμε τόσα πολλά και πρέπει να μάθουμε να το κάνουμε, αλλιώς θα είμαστε δυστυχείς».
Κι ακόμα «Αν θέλουμε να ζούμε την κάθε στιγμή, πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι το τέλος μπορεί να είναι και πολύ κοντά. Οτι το μέλλον είναι το παρόν. Οτι το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς».
Ταυτότητα
Ο Δημήτρης Μπουραντάς θεωρείται ο πλέον διακεκριμένος καθηγητής του Μάνατζμεντ και της Ηγεσίας στην Ελλάδα, με διεθνή αναγνώριση.
Στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών ίδρυσε και διευθύνει δύο μεταπτυχιακά προγράμματα για στελέχη επιχειρήσεων (Executive ΜΒΑ και Διοίκησης Ανθρώπινου Δυναμικού) εξαιρετικής φήμης και υψηλού κύρους, από όπου έχει αποφοιτήσει μεγάλος αριθμός ηγετικών στελεχών ελληνικών και πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Πολλές εργασίες του έχουν δημοσιευθεί στα πιο έγκυρα διεθνή επιστημονικά περιοδικά.
Στην Ελλάδα έχει εκδώσει πέντε βιβλία, το ένα από τα οποία διδάσκεται στο Λύκειο. Το βιβλίο του «Μάνατζμεντ» (εκδόσεις «Μπένου») και το πιο πρόσφατο με τίτλο «Ηγεσία: Ο δρόμος της διαρκούς επιτυχίας» (εκδ. «Κριτική») είναι τα ελληνικά μπεστ σέλερ στον χώρο τους.
ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ