Saturday, July 26, 2008

Φρέσκος Μάρκαρης με το μυθιστόρημα Παλιά Πολύ Παλιά

Ένα βιβλίο ό,τι πρέπει για όσους τους αρέσουν οι αστυνομικές ιστορίες। Ο πασίγνωστος & συμπαθέστατος αστυνόμος Κώστας Χαρίτος πηγαίνει με τη γυναίκα του εκδρομή με γκρουπ στην Κωνσταντινούπολη। Εκεί μπλέκεται στην εξιχνίαση ενός ακόμη αστυνομικού γρίφου। Μία υπερήλικη Πόντια μετατρέπεται στο τέλος της ζωής της σε σίριαλ κίλερ। Το θανατηφόρο όπλο της: οι νοστιμότατες πίτες της… που περιέχουν όμως παραθείο। Ο Χαρίτος συνεργάζεται με τον Τούρκο ομόλογό του Μουράτ Σαγλάμ της αστυνομίας της Πόλης για να μπορέσουν να σταματήσουν τη γηραιά δολοφόνο Μαρία Χάμπαινα। Η Μαρία ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς της με όσους την πίκραναν ή της συμπαραστάθηκαν κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας αλλά δυστυχισμένης ζωής της ανάλογα κερνώντας τους ή δηλητηριάζοντάς τους। Μέσα όμως από τη βιογραφία της μαθαίνουμε και την ιστορία της βασιλεύουσας, ή μάλλον της μειονότητας των Ρωμιών τον εικοστό αιώνα। Καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι, αντιλαμβανόμαστε πως δε φταίει μόνον η τουρκική πολιτική του ξεριζωμού της μειονότητας από την Πόλη, αλλά και πολλοί Ρωμιοί που επωφελούνται από το κλίμα τρομοκρατίας που ξεκίνησε με το νόμο του 1942 και ολοκληρώθηκε με τις απελάσεις του 1964।Ο συγγραφέας, Πέτρος Μάρκαρης, φαίνεται πως με το τελευταίο αυτό μυθιστόρημά του ξεκαθαρίζει και τους δικούς του λογαριασμούς με την πατρίδα του την Κωνσταντινούπολη। Χρησιμοποιεί τα δικά του βιώματα, αναμνήσεις και ιστορίες γνωστών του και συγγενών για να πλέξει μια ολοζώντανη και πειστική αστυνομική ιστορία.Η γλώσσα του απλή, λιτή, «καθημερινή» βοηθά ιδιαίτερα στο να ρουφήξει ο αναγνώστης το βιβλίο αυτό σε ένα απόγευμα! Πέτρος Μάρκαρης (2008) Παλιά, πολύ παλιά. Αθήνα: Γαβριηλίδης


Απο το μπλόγκ Βιβλιομανία

4 comments:

Anonymous said...

έλεος πλέον με τον αστυνόμο Χαρίτο που είναι γραμμένος σε απλή γλώσσα και διαβάζεται μονορούφι! Γράφονται απείρως καλύτερα βιβλία στην Ελλάδα. Για τους ξένους που θέλουν να διαβάσουνε για την ελληνική παγαποντιά, ίσως να είναι απολαυστικό. Ύστερα από τρία πονήματα με τον ήρωα πάντως, βαρεθήκαμε...

Anonymous said...

Πόσο τον ζηλεύει τον Μάρκαρη ο κομπλεξικούλης του σχολίου; Πόσο όμως;

Unknown said...

Πιστεύω κι εγώ ότι κάποιο πρόβλημα έχει ο φίλος. Το βιβλίο είναι καταπληκτικό και διαβάζεται όντως μονορούφι. Αν εξαιρέσεις τον βασικό μέτοχο τα υπόλοιπα τέσσερα μυθιστορήματα με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Χαρίτο θα τα χαρακτήριζα αριστουργήματα.

Κ.Φ said...

Συγκλονιστικό βιβλίο...δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου...Ήταν τέτοια η ροή του, το ύφος του που δεν θα περίμενα ποτέ πως στο τέλος θα κλάψω...μακριά τα χέρια α σην πίταν...τα τελευταία της λόγια..η πίκρα της προσφυγιάς