Λευκή πετσέτα στο ρίνγκ της αδιαφορίας

21η Απριλίου σήμερα κι επειδή η πραγματικότητα των μέσων ενημέρωσης μόνο επιδερμικά αγγίζει την τραγική επταετία της νέας Ελληνικής ιστορίας , ενώ κυνηγάει με πάθος τις εκλογές της Γαλλίας (πόσο ενδιαφέρουν τους Ελληνες άραγε για να προγραμματίζεται και ζωντανή κάλυψη απο το Παρίσι; Πόσο;) αποφάσισα να αφιερώσω το πόστ μου στο Νίκο Δαββέτα και τη νουβέλα του «Λευκή Πετσέτα στο Ρίνγκ».

Το αφιέρωμα στο βιβλίο του Νίκου Δαββέτα, που βουτάει στον πεζό λόγο με μαεστρία και σιγουριά, είναι μια ένδειξη τιμής στην εθνική μας μνήμη .Παρόλο που δεν πιστεύω στη συνεχή μετεμφυλιακή φιλολογία, βρίσκω πως «Η Λευκή Πετσέτα στο Ρίνγκ» υπερασπίζεται μια σκοτεινή πτυχή της ιστορίας με τρόπο διαφορετικό και έξυπνο αφήνοντας σημάδια στις ψυχές των αναγνωστών.

Το Κατοικίδιο


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αγαπητοί μπλόγκερ,

Η σειρά εκδηλώσεων που διοργανώνει ο Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών (ΣΕΒΑ), στο πλαίσιο της φετινής έκθεσης βιβλίου στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, θα πραγματοποιηθεί με θέμα "Μέσα προβολής, προώθησης και διάδοσης του βιβλίου". Συγκεκριμένα, την Πέμπτη 10 Μαϊου και ώρα 7.30 μ.μ., στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της έκθεσης, θα λάβει χώρα η συζήτηση που αφορά τον ρόλο του Διαδικτύου στην προαγωγή της εκδοτικής παραγωγής, της λογοτεχνίας, των συγγραφέων.

Η συζήτηση θα διαθέτει διαδραστικό χαρακτήρα ώστε ν' αντανακλά τη ζωντάνια αλλά και την ανοιχτή συζήτηση της ψηφιακής πραγματικότητας, με τη συνδρομή πέντε ομιλητών με πολύτιμη εμπειρία και συγκεκριμένη δεοντολογία-άποψη εκπορευόμενη από τη δημοσιογραφική τους ιδιότητα (Ελένη Γκίκα, Τιτίκα Δημητρούλια, Νίκος Ξυδάκης, Βασίλης Ρούβαλης, Αλέξης Σταμάτης).

Στόχος είναι η εκδήλωση να "δεχθεί τα χτυπήματα" του ενδιαφερόμενου κοινού, η άμεση συνεισφορά του συμμετέχοντας στον διάλογο όπως ακριβώς και μια διαδικτυακή συζήτηση. Θα χαρούμε να βρεθείτε κοντά μας.


Εκ μέρους του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών,
Πέρσα Κουμούτση
(υπεύθυνη σχεδιασμού και εκδηλώσεων)





ΝΙΚΟΣ ΔΑΒΒΕΤΑΣ
Λευκή πετσέτα στο ρινγκ
Εκδόσεις «Κέδρος» 2006,

Του Βασίλη Ρούβαλη
www.hiridanos.gr

Είναι άραγε η αμηχανία από την Ιστορία που συνέγραψε η προηγούμενη γενιά, των πατεράδων και των παππούδων, ή μήπως ο Εμφύλιος εξακολουθεί να ακκίζεται στις συνειδήσεις με τη μισαλλοδοξία, τα βλάσφημα ψελλίσματα για τους κάποτε αντιπάλους, την αίσθηση ενός πολέμου που αφήνει όχι πάντοτε ορατά κατάλοιπα στην εμπειρία του παρόντος; Κι αν η κοινωνιολογική ανάλυση απαιτεί μεγαλύτερη χρονική απόσταση για να δώσει απαντήσεις σε μια σειρά ερωτημάτων όπως τα ψυχανεμίζεται -έστω θολά, συνήθως- η πλειονότητα στο πλαίσιο της νεοελληνικής κοινωνίας, στη λογοτεχνία φαίνεται ότι ο χώρος δεν έχει καλυφθεί πλήρως και, ως εκ τούτου, ο μετεμφυλιακός αντίκτυπος τροφοδοτεί την πεζογραφία, κατά κύριο λόγο, τα τελευταία χρόνια. Στην περίπτωση του ποιητή και πεζογράφου Νίκου Δαββέτα παρατηρείται μια απόπειρα διαφορετικής προσέγγισης της εμφυλιακής περιόδου.

Ενασχολούμενος σχετικά πρόσφατα με το μυθιστόρημα (το προκείμενο είναι το δεύτερο μυθιστόρημά του, μετά το προπέρσινο «Θήραμα», ενώ έχει προηγηθεί και μία συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Ιστορίες μιας ανάσας») και όντας εκπρόσωπος της λεγόμενης «γενιάς ποιητών του ʽ80» (με επτά συλλογές ποιημάτων στο ενεργητικό του), ο συγγραφέας αγγίζει το θέμα έχοντας επίγνωση της προγενέστερης λογοτεχνικής «χρήσης» του Εμφυλίου από ομοτέχνους του (με κορυφαία και προφανή, την περίπτωση του «Κιβωτίου» του 'Αρη Αλεξάνδρου ή, ακόμη, την «Καγκελόπορτα» του Ανδρέα Φραγκιά).

Η ματιά του διεισδύει στο ζήτημα των φατριών εντός της Αριστεράς, των κομματικών διαφοροποιήσεων, της αλληλοεξόντωσης, του άλογου μίσους πέραν του ιδεολογικού συγχρωτισμού, αλλά και της σύγχρονης -πολιτικά ορθής- κριτικής των «ηττημένων» με αιχμηρότητα. Η επιλογή μυθιστορηματικών ηρώων που υπήρξαν δευτεραγωνιστές αυτής της ιστορικής περιόδου, δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο αφηγητής, δημοσιογράφος που κάνει μια έρευνα σχετικά με τα Δεκεμβριανά, απευθύνεται σε πρόσωπα που διαδραμάτισαν μικρό ή μικρότερο ρόλο στις εξελίξεις: σε κάποιον προσφυγικό συνοικισμό της Αθήνας έχουν γίνει δύο πολιτικές δολοφονίες στην έναρξη του Εμφυλίου. Η έρευνα σχετίζεται με αυτά τα δύο γεγονότα που βαθμιαία, κι ενώ προχωράει εις βάθος ανυποψίαστα, αποκαλύπτονται, με εντυπωσιακό τρόπο χάρη στη ρέουσα και ισορροπημένη αφήγηση του Νίκου Δαββέτα, μερικές από τις γνωστές αλλ’ όχι προβεβλημένες πτυχές της αδελφοκτόνου σύρραξης. Διότι οι Ελασίτες, οι Χίτες, οι Ταγματασφαλίτες, αποτελούσαν ένα χαρμάνι ατομικών περιπτώσεων, συλλογικών συνειδήσεων και παθών που συνήθως εκφραζόταν με ενστικτώδη ή επιπόλαιο τρόπο. Πρόκειται δηλαδή για το αυτονόητο σήμερα, αλλ’ όχι δεδομένο απαραιτήτως για την πλειονότητα όλων όσοι, ζώντες ακόμη, έχουν μνήμες από εκείνη την εποχή, αυτό το σκεπτικό που επιτρέπει την αυστηρότερη πρόσληψη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, την τοποθέτηση των συμμετεχόντων σε μια ρεαλιστικότερη, λιγότερο συναρπαστική διάσταση.

Το μυθιστόρημα του Νίκου Δαββέτα διατηρεί επίπεδα ισορροπίας και ψύχραιμης αποστασιοποίησης και σωστά δεν μπαίνει στον πειρασμό να υποδείξει τρόπους θέασης αυτής της πραγματικότητας. Αντιθέτως, επιτρέπει στον αναγνώστη (με δόσεις χιούμορ και λεπτής ειρωνείας, που σ’ άλλη περίπτωση θα ξένιζαν ίσως) να διακρίνει μόνος του την άλλη όψη των πραγμάτων, να συνάγει συμπεράσματα ή έστω να εισπράξει την αφορμή για την ουσιαστικότερη σημασιοδότηση και ερμηνεία του Εμφυλίου, ως κορυφαίου ιστορικού γεγονότος για τις τύχες του νεοελληνικού κράτους στον 20ό αιώνα και στο εξής.